مستقیم می‌روم سر اصل مطلب. حمله هوایی ایران به اسرائیل در بامداد یکشنبه ۲۵ فروردین امسال ریشه در یک اصل در روابط خارجی ما داشته و دارد و آن اینکه به هیچکس و هیچ کشوری اجازه حمله زمینی، هوایی و دریایی به ایران داده نمی‌شود.
در حقوق اساسی، سرزمین هر کشور دارای سه بعد زمینی، هوایی و دریایی است. طبق حقوق بین‌الملل، سفارتخانه و کنسولگری که نماینده رسمی یک کشور است جزئی از سرزمین آن کشور محسوب می‌شود لذا هرگونه حمله‌ای به این مراکز دیپلماتیک ممنوع و به منزله تجاوز است. حمله هوایی اسرائیل به کنسولگری ایران در دمشق در ۱۳ فروردین امسال که منجر به شهادت ۱۳ تن از مستشاران نظامی ایران شد به منزله حمله به خاک ایران بود و لذا ایران حق خود دانست که پاسخ دهد و اقدام به مثل کند.
ازاین جهت حمله ۲۵ فروردین به همین منظور و منطبق بر اصول و حقوق بین‌الملل صورت گرفت و پس از آن نماینده ایران در سازمان ملل اعلام کرد پاسخ کافی داده شده و لذا نیازی به تداوم آن نیست این راهبرد سیاسی ایران که تجاوز را برنمی‌تابد مسبوق به سابقه است. مورد نه چندان دور آن پاسخ کوبنده ایران به تجاوز عراق به رهبری صدام حسین در سال ۱۳۵۹ خورشیدی است که بسیاری از مردم ما شاهد و ناظر آن بودند. صدام حسین با وجود امضای قرارداد ۱۹۷۵ در الجزایر، در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ (۱۹۸۰ میلادی) سرزمین ایران را از زمین، هوا و دریا مورد هجوم غافلگیرانه قرار داد و ۱۵ هزار کیلومتر مربع از خاک ما را در طول ۱۶۰۸ کیلومتر مرز در استان‌های خوزستان، ایلام، کرمانشاه، کردستان و آذربایجان غربی اشغال کرد. ایران در ابتدا دفاع کرد و دشمن متجاوز را زمین‌گیر نمود و سپس با تهاجم‌های پی‌در‌پی و سنگین، متجاوز را بیرون راند. نکته مهم در این جنگ -که ۸ سال به طول انجامید- این بود که ایران یکی از شروط برای پذیرش آتش بس و خاتمه جنگ را اعلام متجاوز توسط مراجع بین‌المللی اعلام کرد که در بند ۶ قطعنامه ۵۹۸ محقق شد و در تاریخ ۱۸ آذر ۱۳۷۰ دبیرکل وقت سازمان ملل رسماً اعلام کرد عراق متجاوز بوده است.
این دفع تجاوز با حضور مردم صورت گرفت به طوری که نزدیک به ۵۵ درصد رزمندگان مردم غیرنظامی بودند که برای دفع تجاوز بدون هیچ اجباری در آن شرکت کردند.
در این نوشتار صرفاً خواستم پاسخ نظامی اخیر ایران به اسرائیل را مطرح کنم و نخواستم این مسئله سیاسی یعنی برنتافتن تجاوز را با مسائل متعدد و گسترده دیگر در روابط اعراب و اسرائیل، نظام بین‌الملل و اسرائیل، مباحث گسترده تاریخی قبل و بعد از تأسیس دولتی به نام اسرائیل در سال ۱۹۴۸ میلادی و دیگر روابط خارجی ایران مخلوط کنم که آن‌ها نیازمند بحث‌های گسترده، ژرفایی و بسیار متعدد می‌باشد و در حوصله نوشتار‌های روزنامه‌ای نیست.
در پایان بیفزایم که برنتافتن تجاوز در یک قدم قبل‌تر از تجاوز عراق، در اواخر دهه ۱۳۴۰ خورشیدی رخ داد که دولت وقت ایران اشغال سه جزیره ایرانی ابوموسی، تنب بزرگ و کوچک توسط انگلستان را برنتافت و نهایتاً آن‌ها را ضمیمه خاک پاک وطن‌کرد. علاقه‌مندان می‌توانند به منابع معتبر در این زمینه رجوع کنند.
شاد و سالم و موفق باشید
