بَ نَظرم این سر فلکه را که گفتَه مَی‌کونند دهَه ۲۰ خورشیدی ساختَه شده و تا بَ حال هم ابعادش تغییر نداشته، بیسیار بَ درد بَخور است.
اول که اگر نبود، مزدبگیران (کارگران) بدبختی مَثال ما نَمی‌دانستند هینگام صبح کوجا بَ انتظار کار ایستَه کونند.
دوم موتِرسکلتی‌ها نَمی‌دانستند کوجا موتِرسکلتشان را موعاملَه کونند.
سوم پولیس نَمی‌دانست کوجا ایستَه کوند تا وُلسوالی در امنیت و آرامش کامل باشد و مَثال وُلسوالی قوندوز هر روز یَک بومب‌گوذار اینتَحاری امنیت ولسوالی را بَ هم نزند.
چهارم اربابان ولسوالی نمی‌دانستند کوجا را بَ موناسبت‌های موختلف پارچه چسبانی کونند.
پنجم هم این که وقتی موتِرها بَ مَیدان مَی‌رسند و بر اثر ترافیک قفل مَی‌کونند، قدر سرک‌هایی (خیابانهایی) را که گفتَه مَی‌کونند تنگ است مَی‌دانند و بیشتر از این ناشکری نَمی‌کونند.البته بَ نَظرم موجسمه قلم بَ دست میانَ مَیدان را هم باید بَ تکنولوجی هوش مصنوعی موجهز کونند تا بَ جای دوربین‌های بی‌خاصیت دَور مَیدان، جریمه موتِرها و آدم‌های خلافکار را نوشته کوند.
