مراجعهکنندهای میگفت بیش از دو سال است که با مشکلات فراوان، کسب و کاری خدماتی در شهر نیریز راه انداختهام. اندک دار و ندارم را جمع و جور کردم و از چند صندوق قرضالحسنه وام گرفتم. خوشبختانه با مدتی تلاش توانستم با بهکارگیری ۵ نفر کارگر، کار را شروع کنم. از همان ابتدا تاکنون درصدد بالا بردن کیفیت خدمات و به کارگیری نیروی کار بیشتری بودهام.
از یک سال پیش به اداره بهزیستی، کمیته امداد و اداره کار اعلام کردم اگر کسی متقاضی کارگری باشد به من معرفی کنند.
اخیراً مطلع شدم کمیته امداد به ازاء هر نیرویی که کارفرما به کار گیرد مبلغ ٥٠ میلیون تومان وام اشتغال، اختصاص میدهد.
مدتها پیگیری کردم تا سرانجام یک نفر مشغول به کار شد. کمیته امداد برای دریافت وام مرا به یکی از بانکها معرفی کرد. پس از هفتهها دوندگی توانستم پرونده را کامل و سه ضامن حقوق بگیر پیدا کنم. اسامی و محل کار آنان را به بانک اعلام و فرمها را تکمیل کردم. اما متأسفانه زمانی که ضامنها برای تکمیل فرم به بانک مراجعه کردند، کارشناس مربوطه و رئیس شعبه در کمال ناباوری اعلام داشتند ضامنها باید کارمند رسمی دولت باشند و ضامنینی را که تابع قانون کار و تأمین اجتماعی هستند نمیپذیریم!!! گفتم بین صندوق دولت و صندوق تأمین اجتماعی چه تفاوتی وجود دارد اما متأسفانه رئیس شعبه مرتباً فقط جواب منفی میداد. من که خود معمولاً اخبار کشور را به اقتضای علاقه و رشته تحصیلیام دنبال میکنم، مرتب می خوانم که بانکها از موانع بزرگ اشتغال هستند و کمکی به سرمایهگذار و کارفرما نمیکنند. همیشه از این مسئله تعجب میکردم و میگفتم بانک با دادن وام سود میبرد، چندین ضامن هم که میگیرد پس چرا همکاری نمیکند؟!
اما این تجربه سه ماهه در شهرستانی مثل نیریز برایم ثابت کرد که چرا داد و فریاد دولت و کارفرما و سرمایهگذار از دست بانکها بلند است. صد رحمت و آفرین به صندوقهای قرض الحسنه مردمی.
بارها و بارها در حد توانشان با من همکاری کردند و ایرادات بنی اسرائیلی هم به ضامنها نگرفتند.
لذا از اینجانب درخواست کرد که بنویسم:
آقای فرماندار!
شورای اشتغال شهرستان!
شورای اشتغال استان!
بانکها گره کور اشتغالند.
فکری برای گشودن این گره کور کنید. انتقاد یکی از شهروندان از بانکی دیگر را در صفحه ١٢ همین شماره می خوانید.
شاد و سالم وموفق باشید