رأی اعتماد مجلس شورای اسلامی به هر سه وزیر پیشنهادی تفاوت بافت مجلس کنونی با مجلس قبلی را به وضوح نشان داد و می‌توان گفت نهال امید که در هفتم اسفند 1394 غرس شد در 11 آبان 1395 میوه داده است زیرا این سه همان هایند که از سد مجلس قبلی نگذشتند.
رییس جمهور نیز در نخستین حضور خود در مجلس دهم به پیام دو انتخابات 92 و 94 اشاره کرد و از ورود دولت به فاز اجتماعی پس از موضوع برجام و سیاست خارجی و کاهش تورم خبر داد و به صورت مبسوط به موضوع فرهنگ اشاره کرد تا این ذهنیت زدوده شود که دل مشغولی اصلی او سیاست خارجی است. هر چند که با بحران اشتغال و بیکاری خاصه در میان دانش آموختگان دانشگاه ها نیز برخوردی واقع بینانه داشت.
روحانی با دفاع از عملکرد اقتصادی دولت خود و اشاره به این که این دولت اقتصاد را با تورم بالای 40 درصد تحویل گرفته و اکنون یک رقمی کرده در واقع می خواست بگوید که چرا در بحث ترمیم کابینه سراغ وزیران اقتصادی نرفته است.
رییس جمهور گفت هر سه وزیر با امور اجتماعی مرتبط اند و بدین ترتیب از ورود دولت به فاز اجتماعی و فرهنگی خبر داد و از مجلس خواست بر این ورود مُهر تأیید بزنند.
نتیجه رای اعتماد هم نشان داد که واکنش مجلس مثبت بوده است . در نطق ها هم دیدیم در حالی که یک نماینده مخالف تمام تلاش خود را به کار بست تا جو مجلس قبل را تکرار کند اما عملا طرفی نبست و خصوصا با واکنش صریح دو نماینده رو به رو شد.
نمابنده مخالف وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش تا آنجا پیش رفت که سوابق افراد در دفاع مقدس را هم کافی ندانست چرا که نخست وزیر دوران جنگ اکنون در حصر است و تا توانست به این و آن پرخاش کرد و همان گونه که پیش بینی می شد «فتنه فتنه» کرد اما ابتدا مهدی شیخ نماینده تهران و سپس غلام علی جعفر زاده ایمن آبادی نماینده رشت فضای مجلس را تغییر دادند خاصه جایی که نماینده جانباز رشت نشسته بر روی ویلچر فریاد برآورد و این پرسش کلیدی و راهبردی را مطرح کرد: « این داستان فتنه تا کی ادامه دارد؟» و ادامه داد: « کسی که فتنه را استارت زد دارد راست راست در خیابان راه می رود و آن وقت دیگران را متهم می کنند.»
در این فضا اما وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش به جای پاسخ به اتهامات سیاسی برنامه های خود را ارایه داد و با ادامه مباحث در فضایی آرام تر و با مخالفت های کمتر حاصل این شد که دانش آشتیانی، صالحی امیری و سلطانی فر به عنوان وزیران آموزش و پرورش، ارشاد و ورزش و جوانان به عضویت دولت درآیند.
نقوی حسینی در نطق کوتاه خود آن قدر پرخاش کرد و اطلاعات غلط داد که عملا بیش از هر مدافعی به نفع وزیر پیشنهادی عمل کرد چرا که نشان می داد خشم و غضب چنان در او و همفکران پایداری غلیان و غلبه کرده که به جای استدلال به زمین و زمان بد می گفت و دچار اشتباهات مکرر لفظی می شد.
سه وزیر پیشنهادی همان گزینه هایی بودند که سه سال قبل با پاسخ منفی نمایندگان مجلس نهم رو به رو شدند ولی روز سه شنبه 11 آبان 95 توانستند با جلب رأی اعتماد نمایندگان به دولت حسن روحانی بپیوندند و این نتیجه انتخابات هفتم اسفند 94 و میوه نهالی است که آن روز غرس شد.
تعداد آرای هر سه وزیر همچنین نشان می دهد فراکسیون امید به رغم فضاسازی های اولیه مخالفان، انسجام خود را یافته و شکل گرفته و حرکت پارلمانی را نباید تنها در قالب نطق میان دستور و تذکر آیین نامه ای و اظهار نظر های رسانه ای متبلور دید و از این رو بی راه نیست اگر گفته شود نقش محمد رضا عارف نیز به عنوان رییس فراکسیون امید و در یک پارچه سازی دیدگاه ها قابل توجه بوده است. اگر چه خود سخن نگفت اما قابل حدس است که هماهنگی های قبلی را سامان داده است و به صورت نمادین نیز پیشاپیش دیگران به استقبال رییس جمهور رفت.
فضای مجلس از این واقعیت نیز حکایت می کرد که اکثر نمایندگان برای همراهی با دولت آمادگی دارند بنابراین باید بیش از آن که در انتظار تهیه طرح و نطق از جانب آنان باشیم از دولت بخواهیم لوایح مناسب را تهیه و ارایه کند.
اگر چه هر سه وزیر حوزه های اجتماعی و نه صرفا سیاسی را باید مدیریت کنند اما از منظری سیاسی می توان اهمیت جلسه رای اعتماد را در مشخص شدن وزن گرایش های سیاسی طیف ها دانست.
پس از آن که در رقابت علی لاریجانی با محمد رضا عارف برای کسب کرسی ریاست مجلس، عارف نتوانست به ریاست برسد این تحلیل ارایه شد که وزن فراکسیون امید کمتر از حد تصور بوده حال آن که امید در واقع ائتلاف اصلاح طلبان و اصول گرایان میانه رو و حامی دولت بود و طبعا بخش دوم به لاریجانی رای دادند. 48 ساعت بعد و هنگامی که مسعود پزشکیان و علی مطهری نیابت ریاست مجلس را در اختیار گرفتند مشخص شد تحلیل های اولیه دقیق نبوده است.
اکنون اما 5 ماه گذشته و غبارها فرو نشسته و صف بندی ها مشخص شده است و از این نظر می توان اهمیت رأی اعتماد را فراتر از انتخاب سه وزیر دانست.
در جلسه رای اعتماد هر چند برخی نمایندگان به این و آن پرخاش کردند اما کاملا روشن بود که فضا تغییر کرده است. هر چند امثال نقوی حسینی کوشیدند جای خالی رادیکال ها را پر کنند اما این بار نه تنها چندان صدای احسنت چندان نپیچید که بر او نهیب می زدند.
کافی است عدد 157 را که پشتوانه وزیر آموزش و پرورش شد با 70 رأی مجلس قبل به او که مانع وزارت همین دانش آشتیانی شد مقایسه کنیم تا این گزاره به اثبات رسد که رأی اعتماد 11 آبان 95 میوه نهالی بود که در هفتم اسفند 1394 غرس شد.
رییس جمهور نیز در نخستین حضور خود در مجلس دهم به پیام دو انتخابات 92 و 94 اشاره کرد و از ورود دولت به فاز اجتماعی پس از موضوع برجام و سیاست خارجی و کاهش تورم خبر داد و به صورت مبسوط به موضوع فرهنگ اشاره کرد تا این ذهنیت زدوده شود که دل مشغولی اصلی او سیاست خارجی است. هر چند که با بحران اشتغال و بیکاری خاصه در میان دانش آموختگان دانشگاه ها نیز برخوردی واقع بینانه داشت.
روحانی با دفاع از عملکرد اقتصادی دولت خود و اشاره به این که این دولت اقتصاد را با تورم بالای 40 درصد تحویل گرفته و اکنون یک رقمی کرده در واقع می خواست بگوید که چرا در بحث ترمیم کابینه سراغ وزیران اقتصادی نرفته است.
رییس جمهور گفت هر سه وزیر با امور اجتماعی مرتبط اند و بدین ترتیب از ورود دولت به فاز اجتماعی و فرهنگی خبر داد و از مجلس خواست بر این ورود مُهر تأیید بزنند.
نتیجه رای اعتماد هم نشان داد که واکنش مجلس مثبت بوده است . در نطق ها هم دیدیم در حالی که یک نماینده مخالف تمام تلاش خود را به کار بست تا جو مجلس قبل را تکرار کند اما عملا طرفی نبست و خصوصا با واکنش صریح دو نماینده رو به رو شد.
نمابنده مخالف وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش تا آنجا پیش رفت که سوابق افراد در دفاع مقدس را هم کافی ندانست چرا که نخست وزیر دوران جنگ اکنون در حصر است و تا توانست به این و آن پرخاش کرد و همان گونه که پیش بینی می شد «فتنه فتنه» کرد اما ابتدا مهدی شیخ نماینده تهران و سپس غلام علی جعفر زاده ایمن آبادی نماینده رشت فضای مجلس را تغییر دادند خاصه جایی که نماینده جانباز رشت نشسته بر روی ویلچر فریاد برآورد و این پرسش کلیدی و راهبردی را مطرح کرد: « این داستان فتنه تا کی ادامه دارد؟» و ادامه داد: « کسی که فتنه را استارت زد دارد راست راست در خیابان راه می رود و آن وقت دیگران را متهم می کنند.»
در این فضا اما وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش به جای پاسخ به اتهامات سیاسی برنامه های خود را ارایه داد و با ادامه مباحث در فضایی آرام تر و با مخالفت های کمتر حاصل این شد که دانش آشتیانی، صالحی امیری و سلطانی فر به عنوان وزیران آموزش و پرورش، ارشاد و ورزش و جوانان به عضویت دولت درآیند.
نقوی حسینی در نطق کوتاه خود آن قدر پرخاش کرد و اطلاعات غلط داد که عملا بیش از هر مدافعی به نفع وزیر پیشنهادی عمل کرد چرا که نشان می داد خشم و غضب چنان در او و همفکران پایداری غلیان و غلبه کرده که به جای استدلال به زمین و زمان بد می گفت و دچار اشتباهات مکرر لفظی می شد.
سه وزیر پیشنهادی همان گزینه هایی بودند که سه سال قبل با پاسخ منفی نمایندگان مجلس نهم رو به رو شدند ولی روز سه شنبه 11 آبان 95 توانستند با جلب رأی اعتماد نمایندگان به دولت حسن روحانی بپیوندند و این نتیجه انتخابات هفتم اسفند 94 و میوه نهالی است که آن روز غرس شد.
تعداد آرای هر سه وزیر همچنین نشان می دهد فراکسیون امید به رغم فضاسازی های اولیه مخالفان، انسجام خود را یافته و شکل گرفته و حرکت پارلمانی را نباید تنها در قالب نطق میان دستور و تذکر آیین نامه ای و اظهار نظر های رسانه ای متبلور دید و از این رو بی راه نیست اگر گفته شود نقش محمد رضا عارف نیز به عنوان رییس فراکسیون امید و در یک پارچه سازی دیدگاه ها قابل توجه بوده است. اگر چه خود سخن نگفت اما قابل حدس است که هماهنگی های قبلی را سامان داده است و به صورت نمادین نیز پیشاپیش دیگران به استقبال رییس جمهور رفت.
فضای مجلس از این واقعیت نیز حکایت می کرد که اکثر نمایندگان برای همراهی با دولت آمادگی دارند بنابراین باید بیش از آن که در انتظار تهیه طرح و نطق از جانب آنان باشیم از دولت بخواهیم لوایح مناسب را تهیه و ارایه کند.
اگر چه هر سه وزیر حوزه های اجتماعی و نه صرفا سیاسی را باید مدیریت کنند اما از منظری سیاسی می توان اهمیت جلسه رای اعتماد را در مشخص شدن وزن گرایش های سیاسی طیف ها دانست.
پس از آن که در رقابت علی لاریجانی با محمد رضا عارف برای کسب کرسی ریاست مجلس، عارف نتوانست به ریاست برسد این تحلیل ارایه شد که وزن فراکسیون امید کمتر از حد تصور بوده حال آن که امید در واقع ائتلاف اصلاح طلبان و اصول گرایان میانه رو و حامی دولت بود و طبعا بخش دوم به لاریجانی رای دادند. 48 ساعت بعد و هنگامی که مسعود پزشکیان و علی مطهری نیابت ریاست مجلس را در اختیار گرفتند مشخص شد تحلیل های اولیه دقیق نبوده است.
اکنون اما 5 ماه گذشته و غبارها فرو نشسته و صف بندی ها مشخص شده است و از این نظر می توان اهمیت رأی اعتماد را فراتر از انتخاب سه وزیر دانست.
در جلسه رای اعتماد هر چند برخی نمایندگان به این و آن پرخاش کردند اما کاملا روشن بود که فضا تغییر کرده است. هر چند امثال نقوی حسینی کوشیدند جای خالی رادیکال ها را پر کنند اما این بار نه تنها چندان صدای احسنت چندان نپیچید که بر او نهیب می زدند.
کافی است عدد 157 را که پشتوانه وزیر آموزش و پرورش شد با 70 رأی مجلس قبل به او که مانع وزارت همین دانش آشتیانی شد مقایسه کنیم تا این گزاره به اثبات رسد که رأی اعتماد 11 آبان 95 میوه نهالی بود که در هفتم اسفند 1394 غرس شد.
عصرایران
نظر شما
