اگر به جای جمله «آب مایه حیات است»، می‌گفتند «هدر دادن آب گناه کبیره است» الان با بحران آب مواجه نمی‌شدیم. چون خیلی‌ها فکر می‌کنند آب مایه «حیاطه»! یعنی هدف از خلقت آب، شستن حیاط خونه‌ست. این عده معمولاً تا حیاط خانه و پیاده‌رو جلو خانه و خیابان و پیاده‌رو آنطرف خیابان را با شلنگ نشویند، به آرامش روانی و روحی لازم و کافی نمی‌رسند.
همچنین موقع ظرف شستن و مسواک زدن و حمام کردن و غذای! حاجت، شیر بی صاحاب را نمی‌بندند و وقتی آنها را امر به معروف و نهی از منکر می‌کنی، می‌گویند: پولشو میدم!!!
انگار با ارث بابایشان اجازه دارند کل ذخیره آب شیرین دنیار را بخرند و مصرف کنند.
اینها به این اکتفا نکرده و آب دریا و رودخانه را هم با انواع زباله و پوشک بچه و بطری و قوطی آباد کرده و هرچه را که لازم ندارند به آب می‌دهند. گویا قرار است آب دریا و رودخانه، زباله‌های آنها را ذوب کند. از این قشر محترم خواهش می‌شود یه کم بفهمند لطفن...
علیرضا اشکبوسی
