گزارش اختصاصی نی‌ریزان فارس از وضعیت ورزش صبحگاهی در نی‌ریز
آیا شما ورزش صبحگاهی می‌کنید؟ آیا می‌دانید این ورزش چقدر در سلامتی شما اثر دارد؟ امکانات نی‌ریز برای ورزش صبحگاهی چقدر است و ورزشکاران در این باره چه نظری دارند؟
محبوبه ناصری سیدامیرحسین ابطحی
/ مسئولین برنامه هماهنگ برای ورزش صبحگاهی بگذارند
/ دستگاه‌های ورزشی پارکها را تعمیر کنید
/ وقتی بدن سالمی داریم، چرا ورزش نمی‌کنیم؟
/ استقبال از ورزش صبحگاهی در شهر ما خیلی ضعیف است
آیا شما ورزش صبحگاهی می‌کنید؟ آیا می‌دانید این ورزش چقدر در سلامتی شما اثر دارد؟ امکانات نی‌ریز برای ورزش صبحگاهی چقدر است و ورزشکاران در این باره چه نظری دارند؟
در یک صبح دل‌انگیز تابستانی روانه پارکهای سطح شهر شدیم تا جویای حال مردمی شویم که مشغول ورزش صبحگاهی هستند.
بدو ورود به پارک جوانی ٣٨ ساله و مجرد را میبینیم که شغلش آزاد است. در حالی که نرمش می‌کند، نظرش را در مورد ورزش صبحگاهی می‌پرسیم و او می‌گوید: «من بیشتر صبح‌ها از ساعت ٦ به بعد برای دویدن به پارک می‌آیم و برای ورزش، از وسایل موجود در آن استفاده می‌کنم. اما متأسفانه خیلی از وسایل خراب شده و یا این که استاندارد نیست و کیفیتشان پایین است.»
رضا بقری در مورد ورزش دسته‌جمعی می‌گوید: «استقبال از ورزش صبحگاهی در شهر ما خیلی ضعیف است. کسانی هم که به اینجا می‌آیند، اکثراً به تنهایی ورزش می‌کنند. اگر برنامه‌ای هماهنگ وجود داشت تا ورزش را به صورت دستجمعی انجام دهیم، لذت و نشاط بیشتری داشت. این درحالی است که ما در شهرستان پیشکسوت‌های ورزشی زیادی داریم که می‌توان در برنامه ورزش همگانی از آنها استفاده کرد و این امر تنها همت مسئولان شهر را می‌‌طلبد.»
علی‌رضا بهجت ٦١ ساله، بازنشسته آموزش و پرورش، دیگر ورزشکاری است که روحیه ورزشی‌اش از دور نظرمان را جلب می‌کند. نظر وی را در مورد این موضوع می‌پرسیم. او می‌گوید: «من تقریباً همیشه برای ورزش صبحگاهی از ساعت ٥ الی٥:٣٠ از خانه بیرون می‌آیم. در پارکها امکانات ضعیف و کمی داریم. شهرداری و اداره ورزش و جوانان باید امکانات بیشتری در اختیار مردم بگذارند و از طرف اداره ورزش و جوانان، شبکه بهداشت و درمان و همین‌طور رسانه‌هایی همچون نی‌ریزان فارس تبلیغات و مطالبی جهت روشن کردن ذهن مردم نسبت به ورزش صبحگاهی و فواید آن انجام گیرد.»
بهجت از تأثیر ورزش می‌گوید و این که چگونه بر جسم و روح او اثر گذاشته است. او ادامه می‌دهد: «من بیماری‌های ریوی، فشار خون، قند و چربی خون دارم. اما ورزش صبحگاهی باعث شده از داروهای شیمیایی استفاده نکنم و یا از داروهایی با دوز پایین استفاده کنم. اگر یک روز صبح اینجا ورزش نکنم، دچار بی حالی و سستی در طول روز می‌شوم.»
در ادامه به پارک معلم می‌رویم که تعداد کمی در آن مشغول ورزش هستند.
٣ خانم را میبینیم که با هم در حال گفتگو هستند. این سه دوست همیشه همراه که پاسخ، سهیل‌پور و قربانیان نام دارند، هر صبح بعد از نماز با هم به پارک می‌آیند و دو ساعتی را ورزش می‌کنند. آنها در این باره می‌گویند: «از امکانات راضی هستیم و این کار موجب شده در طول روز با انرژی به کار‌هایمان برسیم. ورزش صبحگاهی باعث بهبود بیماری قند و چربی ما شده است. به خانمها توصیه می‌کنیم که کمی که از خواب صبح خود کم کنند و برای ورزش کردن به اینجا بیایند. البته ای کاش محل ورزش مرد‌ها و زن‌ها را با تابلو‌یی از هم جدا می‌کردند؛ ما در حضور مرد‌ها معذب هستیم.»
امان‌ا... کشاورز ٤٨ ساله، بازنشسته سیمان خاکستری است. او از امکانات پارک راضی است؛ اما می‌گوید: «تعداد دستگاهها با توجه به افزایش افراد متقاضی کم است و باید اضافه شود. سال‌ها است که این دستگاهها در پارک مستقر شده، اما هیچ‌وقت برای تعمیر آن اقدامی نشده است. در شهر‌های دیگر ما شاهد امکانات بهتری هم برای افراد میانسال و هم جوان‌ها هستیم؛ اما اینجا اینگونه نیست!»
ابوالفضل شاهسونی ١٢ ساله و کلاس ششم است. او که علاقه‌زیادی به ورزش دارد، ساعت ٦ از خواب بیدارشده و به پارک آمده. می‌گوید: «تا آنجا که بشود، از دوستانم هم خواهش می‌کنم به پارک بیایند تا با هم ورزش کنیم.»
مریم نریمان ٥٧ ساله، خانه‌دار است و ٥ فرزند دارد. او مدتی طولانی است که هر صبح برای ورزش و پیاده‌روی روانه پارک می‌شود.
وی از محاسن ورزش صبگاهی می‌گوید: «ورزش صبگاهی باعث سوخت و ساز صحیح بدن شده و اشتها را افزایش می‌دهد.»
ام‌البنین رحیمی‌فر ٤٤ ساله، خانه‌دار است و ٤ فرزند دارد. بسیار پر تحرک است و در حال پیاده‌روی در پارک می‌گوید: «هر صبح برای ورزش و حفظ سلامتی از خوابم می‌زنم و در مقابل ورزشی که انجام می‌دهم، نشاط و شادابی خوبی در طول روز به دست می‌آورم. خیلی دوست دارم افراد بیشتری برای ورزش بیایند و آن‌هایی که غفلت می‌کنند، پشیمان می‌شوند.
اصغری مردی ٦٥ ساله کاسب کار است و کل هفته برای ورزش، صبح‌ها از خواب بیدار می‌شود و به پارک می‌آید. او جمعه‌ها نیز با گروه کوهنوردی به کوه می‌رود. اصغری که در کوهنوردی حرفه‌ای است و تا به حال چند قله‌را نیز فتح کرده، از امکانات پارک می‌گوید: «امکانات عالی است؛ ولی متأسفانه کسی استفاده نمی‌کند. من با وجودی که هیچ بیماری ندارم، اگر یک صبح ورزش نکنم دچار بی‌حالی می‌شوم. »
الف - الف آقای٢٥ ساله و دانشجوی رشته حقوق است. او که در پارک گلستان حضور دارد، ورزش را امری ضروری می‌داند و می‌گوید: «من چند ماهی است هر صبح به پارک گلستان می‌آیم و چند صبح هم به پارک معلم رفته‌ام. متأسفانه تعداد انگشت‌شماری برای ورزش می‌آیند. دلیلش چیست؟ وقتی بدن سالمی داریم، چرا ورزش نمی‌کنیم؟ وقتی بیماری‌مان با ورزش مداوا می‌شود و نیاز به مصرف داروهای مضر شیمیایی نیست، چرا ورزش نمی‌کنیم؟ اگر من بخواهم پیشنهادی بدهم، باید بگویم حداقل هفته‌ای یک بار، برنامه‌ای ورزشی با هماهنگی یک مربی در پارکها اجرا شود. موسیقی و صبحانه‌ای مختصر می‌تواند شروعی باشد تا مردم به ورزش و سحر‌خیزی روی بیاورند و خواب و فضای مجازی را کنار بگذارند. این کار‌ها را باید مسئولان شهرستان انجام دهند و مطمئن باشند مردم هم خواستار چنین برنامه‌ای هستند.»
در میدان دانشجو، ابتدای مسیر پلنگان و آسیاب آبادزردشت کسی برای پیاده‌روی حضور ندارد.
در ادامه سری به پارک بانوان می‌زنیم. خانمها یک به یک آماده ورود به پارک هستند و معلوم است که پیاده به اینجا می‌آیند. به محوطه پارک که وارد می‌شویم، چشم‌مان به خانم‌هایی می‌افتد که در حال کار با وسایل ورزشی هستند.
زهرا محمودی‌لاری پیشاپیش جلو می‌آید. خوش و بشی دوستانه می‌کند و از خانمها می‌خواهد به سؤالاتمان جواب بدهند. لبه سیمانی یکی از سکوهای کوتاه پارک را انتخاب می‌کنیم و می‌نشینیم که خانمها یکباره دورمان حلقه می‌زنند. هر کدام حرفی می‌زنند. معصومه قره‌چاهی٦٠ ساله کنارمان می‌نشیند و خودش را بازنشسته شبکه بهداشت و درمان معرفی می‌کند. او می‌گوید: «حدود دو ماه است که هر روز صبح پیاده‌روی می‌کنم و به پارک بانوان می‌آیم. تا به حال جایی برای ورزش با این همه امنیت ندیده‌ام. امکانات اینجا بسیار عالی است. تنها مشکلی که داریم، نبود سایه‌بانی برای نرمش‌کردن چه در تابستان چه در زمستان است.»
قره‌چاهی از تأثیر ورزش بر جسم و روحش می‌گوید: «تأثیر ورزش بر روحیه‌ام را به خوبی حس می‌کنم و از نظر جسمی نیز عصب دست‌هایم که مدت‌ها بود درد شدیدی داشت، حالا خیلی بهتر شده. همچنین چربی خونم تنظیم شده و نرمش‌ها واقعاً روی بدنم اثرگذاشته. همه بیماری‌های خانمها برای بی‌تحرکی‌شان است و با ورزش کردن درست می‌شود.»
دریا باری، ٤٠ ساله از تهران به نی‌ریز آمده است. او نیز از امنیت این پارک ابراز رضایت می‌کند و می‌گوید: در تهران هم به ورزش صبحگاهی می‌رفتم؛ اما آنجا احساس امنیت نمی‌کردیم و راحت نبودیم. روزهای اول با حجاب کامل می‌آمدم؛ ولی بعد متوجه امنیت بالای پارک شدم. من بیماری ام اس دارم و با آمدن به اینجا چند روز پیش متوجه شدم بیماریم به حالت خاموش درآمده است. قبلاً هر دو روز در میان باید ویتامین E می‌خوردم؛ اما از وقتی ورزش می‌کنم، ماهی یک عدد می‌خورم. »
وی یکی از مشکلات پارک را نبود موسیقی مخصوص ورزش می‌داند و می‌گوید: «با وجود این که خودم سی‌دی موسیقی را تحویل دفتر پارک داده‌ام، اما بازهم پخش نمی‌شود.»
یاربی مسئول گِیت پارک بانوان در این مورد می‌گوید: «زمانی که آهنگ پخش می‌شود، بانوانی که ورزش ایروبیک را انجام نمی‌دهند اذیت می‌شوند و درخواست قطع آن را دارند.»
باری از مشکلات دیگر پارک را قطع بودن آب در سرویس بهداشتی و همچنین کمبود لیوان جهت نوشیدن آب عنوان کرد.
وی استقبال خانم‌های نی‌ریزی از ورزش را نسبت به شهر‌های دیگر کم می‌داند و می‌گوید: «چرا خانمها با وجود چنین مکانی در شهرستان برای ورزش نمی‌آیند؟ »
مریم شمسی ٥٢ ساله، خانه‌دار و مادر ٣ فرزند است. وی یکی از دلایل آمدنش به پارک را وجود مربی خوش‌اخلاق و با نشاط پارک می‌داند و می‌گوید: «من عادت کردهام که هر روز به اینجا بیایم. اگر چند مشکل کوچک پارک یعنی وجود سایه‌بان و مشکلات سرویس بهداشتی حل می‌شد، انگیزه ما برای آمدن به اینجا صد برابر افزایش می‌یافت. »
ایران فروغی‌تبار، ٥٦ ساله و بازنشسته شبکه بهداشت است. بعد از بازنشستگی از طریق یکی از دوستانش به نام خانم شعبانپور علاقه‌مند به ورزش شده و به پارک بانوان آمده است. وی می‌گوید: «قبل از این که به اینجا بیایم، مدتی هم به کوهنوردی می‌رفتم که به دلیل پا درد و ساییدگی زانو، دیگر نتوانستم بروم. اما از زمانی که به اینجا آمدم، درد زانویم کم شد. »
وی خرابی دوچرخه‌های ثابت را از مشکلات پارک می‌داند و می‌گوید: «اگر خانم‌های بیشتری به اینجا می‌آمدند، انگیزه ما هم برای ورزش کردن بیشتر می‌شد.»
معصومه حسن‌نژاد ٦٠ ساله و یکی از بانوان ورزشکار قدیمی پارک است که از سال تأ‌سیس پارک برای ورزش به اینجا می‌آید.
وی از ملاحسینی شهردار دو دوره قبل به خاطر احداث این پارک تشکر می‌کند و از امکانات خوب پارک و مربی پارک راضی است.
صدیقه لطفی نفر بعدی است که کنارمان می‌نشیند. وی ٢٨ ساله و مربی مهد کودک است. او از این که تابستان در حال تمام شدن است و دیگر نمی‌تواند به اینجا بیاید، ناراحت است و می‌گوید: «ای کاش برای شاغلان و کارمندان هم یک سانس عصر برگزار می‌شد.»
ف . الف ٣٩ ساله با پیشنهاد دوستانش ٢ ماهی است که به پارک بانوان می‌آید. وی می‌گوید: «ای کاش مربیان ورزش‌های دیگری هم مثل یوگا یا والیبال به اینجا می‌آمدند.»
پروین قلمداد نیز با دعوت یکی از دوستانش، ٦ سالی است از امکانات این پارک استفاده می‌کند. وی نیز ورزش را برای سلامتی مفید می‌داند و می‌گوید: «قبل از شروع ورزش فشار‌خون و زانو درد داشتم؛ اما الان هیچ درد و بیماری را حس نمی‌کنم. ما در اینجا دوستان زیادی پیدا کرده‌ایم و حتی در بیرون از اینجا هم با هم در ارتباط هستیم. به خانمها توصیه می‌کنم که از محیط بسته خانه بیرون بیایند و از یکنواختی خارج شوند.»
نازنین که کوچکترین عضو ورزشکار پارک است، ساعتها منتظر مانده تا با او گفتگویی داشته باشیم. نازنین ١١ سال دارد و کلاس پنجم است. وی مربی پارک را خیلی دوست دارد و می‌گوید: «من هر روز با مادرم به اینجا می‌آیم و دوستان خیلی خوب و زیادی پیدا کردهام.»
نازنین دلش می‌خواهد ترامبولین صبح‌ها هم فعال باشد تا کودکان بیشتری برای ورزش به اینجا بیایند.
معصومه زهری نیز بازنشسته آموزش و پرورش است که چندی پیش عصب انگشتان دستش آسیب دیده و نیاز به عمل داشته است. او می‌گوید: «آمدنم به پارک و استفاده از تمرینات ورزشی، مشکلم را به طور کامل حل کرد.»
سمیه فروتن ٣٦ ساله نیز ورزش صبحگاهی را در شهرستان کمرنگ می‌داند و می‌گوید: «دو سالی است که به اینجا می‌آیم؛ اما راستش را بخواهید با این وجود که اینجا یک بوستان است، اما کارخانه آسفالت بدجوری اذیتمان می‌کند.»
ندا تمنادار نیز دیگر ورزشکار جوانی است که ورزش را امری مهم برای تقویت حافظه و حرکات اصلاحی را برای سلامت فوق‌العاده مفید می‌داند.
ش . ص جوان ٢٦ ساله‌ای است که علت نیامدن جوانان به این پارک را دیر بیدار شدن آنها می‌داند و می‌گوید: «شاید یکی از دلایل نیامدن دختران جوان به این پارک، وجود بانوان میانسال و بازنشسته در آن است. اما من این اطمینان را به جوانان همسن و سالم می‌دهم که روحیه این عزیزان آنقدر خوب و فضای اینجا آنقدر عالی است که انگار همه همسن و سال هستیم.»
زهرا محمودی‌لاری مربی این مجموعه نیز ٦ سالی است که در پارک، بانوان را در امر ورزش همراهی می‌کند. وی می‌گوید: «با وجودی که هر صبح در اینجا ورزش می‌کنیم و ورودی صبح‌ها رایگان است، ما تنها ٥٠ عضو ثابت داریم که باید بیشترشوند. »
او این را هم گفت که ماندگارترین ورزشکار کسی است که وزن ادبش، معرفتش، و اخلاق ورزشکاریش سنگین‌تر از وزن بدنش باشد.
نظر شما
